Το τελευταίο διχαστικό δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ «οι πολλοί και οι λίγοι» απέτυχε. Οι πολίτες επιθυμούν να πορευθούν χωρίς συμπλεγματικούς διαχωρισμούς
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν πια ότι βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο. Είναι μια αίσθηση που εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτή στην κοινωνική συναναστροφή και αλληλεπίδραση. Κοιτάμε το χθες από μια απόσταση και προσδοκούμε να γυρίσουμε σελίδα.
Τι δεινοπάθησε περισσότερο τα χρόνια της κρίσης και προπάντων τα τελευταία τεσσεράμισι; Ο ορθός λόγος. Αναγκαστήκαμε πολλές φορές να επιχειρηματολογήσουμε για τα αυτονόητα και να περιφρουρήσουμε κατακτήσεις άλλων δεκαετιών. Το κύρος και η λειτουργία των θεσμών, η διαχείριση των καθημερινών προβλημάτων, η χάραξη μακροπρόθεσμης πολιτικής σε οποιοδήποτε τομέα, η αξιοπιστία και η υπευθυνότητα σε ευαίσθητα θέματα, όπως η εξωτερική πολιτική και τα εθνικά ζητήματα, δέχτηκαν αλλεπάλληλα πλήγματα.
Και σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, γίναμε αποδέκτες ενός άνευ προηγουμένου διαχωρισμού των πολιτών με κριτήρια ιδεοληπτικά και κομματικά. Ο διχασμός που καλλιέργησε ο Σύριζα όσο ήταν στην αντιπολίτευση δεν ήταν απλά προεκλογική τακτική και μέσο για να κερδίσουν την εξουσία, όπως νόμισαν πολλοί. Δυστυχώς το δόγμα «εμείς ή αυτοί» και «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» τους συνόδευσε και στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτός ο διαχωρισμός εκφράστηκε, για παράδειγμα, στον τρόπο που δικαιολογήθηκε η κατανομή των φορολογικών βαρών και στην αντίληψη περί αριστείας στην εκπαίδευση. Κι όμως, το τελευταίο διχαστικό δίλημμα «οι πολλοί και οι λίγοι» απέτυχε. Οι πολίτες επιθυμούν να πορευθούν χωρίς συμπλεγματικούς διαχωρισμούς.
Η ευθύνη για να γυρίσουμε σελίδα είναι τεράστια γιατί οι ευκαιρίες δεν είναι άπειρες. Τώρα μοιάζει σαν να πρέπει να αποκαταστήσουμε ή και να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που ασκείται η πολιτική. Η γλώσσα της αλήθειας δεν είναι εύκολη, αλλά αποτελεί μονόδρομο, όταν η νόθευση της πραγματικότητας και της κοινής λογικής υπήρξε ο κανόνας. Κι αυτή η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί. Αλήθεια ως προς τις προτεραιότητές μας. Είναι προτεραιότητά μας η επόμενη γενιά, η παιδεία και η αποφυγή της δημογραφικής μας συρρίκνωσης; Τότε δεν νοείται να έχουμε σχολεία που αντί να εμπνέουν και να παράγουν γνώση τη διεκπεραιώνουν, ούτε πανεπιστήμια που πελαγοδρομώντας σε αναχρονιστικές αντιλήψεις και πρακτικές, αδυνατούν να απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις που διαθέτουν. Δεν νοείται να μην έχουμε ένα στοιχειώδες σχέδιο για το δημογραφικό πρόβλημα. Το ίδιο ισχύει και για σοβαρότατα θέματα όπως η εγγύηση της ασφάλειας της ζωής και της περιουσίας των πολιτών, η αξιολόγηση υπηρεσιών και προσώπων που λειτουργούν επ’ ωφέλεια του κοινωνικού συνόλου, ο ρόλος του κράτους και ο βαθμός συμμετοχής του στις οικονομικές και αναπτυξιακές στρατηγικές. Η προσέγγιση σε όλα τα παραπάνω γινόταν για δεκαετίες μέσα από παραμορφωτικά πρίσματα, ιδεοληπτικές στρεβλώσεις, φοβικά σύνδρομα. Πολύ μακριά πάντα από την αλήθεια και σίγουρα χωρίς να παράγεται αποτελεσματική διαχείριση των προβλημάτων. Τα ίδια προβλήματα τα ξαναβρίσκαμε πάλι μπροστά μας στην επόμενη στροφή μέχρι τον απόλυτο εκτροχιασμό της τελευταίας τετραετίας. Καθόλου τυχαία, έννοιες όπως ο φιλελευθερισμός, ο εκσυγχρονισμός ή συμπεριφορές όπως η προσήλωση στους νόμους και τους θεσμούς ή ακόμα και η φιλοπατρία, λοιδορήθηκαν ή και δαιμονοποιήθηκαν.
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι το όχημα που θα μας οδηγήσει στο μέλλον. Και δίπλα σε αυτήν η ευθύνη, η αξιοπιστία, η πολιτική βούληση και οπωσδήποτε η γνώση. Έτσι ήταν πάντα, αυτό υπαγορεύει και το σήμερα. Η παρούσα ωστόσο συγκυρία είναι κρίσιμη γιατί παραδέρνουμε αρκετό καιρό κι οφείλουμε να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Η εποχή μας καλεί σε εγρήγορση. Δεν έχουμε άλλες εφεδρείες.
Δείτε το άρθρο στην athensvoice.gr.